Stało się. Minął ponad rok, od kiedy moje Szczęście jest ze mną. Na początku myślałam, że to bardzo dużo czasu. My razem, bez pośpiechu, bez stresu.
Nie wiem dlaczego ten czas płynie tak szybko. Zdecydowanie za szybko.
Wracam. Do pracy wracam. Nie z takim początkiem jaki sobie wymarzyłam. Patrycja w przeddzień mojego planowanego powrotu bardzo się rozchorowała.
Nie wiem dlaczego los mi takie kłody od razu kładzie pod nogi. Bo wiadomo w pracy się nie pojawiłam.
Musiałam zostać z moją córką. W chwili gdy miała ponad 40 stopni gorączki nikogo nie potrzebowała tak bardzo jak mnie. Obejmowała mnie za szyję i mówiła szeptem...mamo, mamo...
Już wiedziałam, że ja jestem dla Niej, nie Ona dla mnie. Cała reszta będzie musiała poczekać.
Wracam ze zdwojoną siłą w poniedziałek. Trochę boję się przyjęcia po tak długiej nieobecności i tym feralnym początku.
Czy mnie ktoś zrozumie też nie wiem.
Jedno wiem na pewno. Jeśli pojawi się taka konieczność będę z Małą zawsze, kiedy będę Jej potrzebna.
Nie wyobrażam sobie, żeby nie było mnie przy Niej w chorobie.
Nie mówimy tu o katarku czy ząbkowaniu. Tutaj już musi sobie poradzić babcia.
Czy wytrzymamy bez siebie? Czy Babcia da radę? Nie znam odpowiedzi na te pytania. Próbujemy. Daję nam kilka miesięcy na życiowy sprawdzian. Wszystko okaże się w praniu ;)
Wystroję się, odmaluję, odetchnę pracowniczym powietrzem. Potrzebuję tego. Przed ciążą praca była dla mnie wszystkim. Lubię to co robię. Uważam, że jestem w tym dobra. I baaardzo skromna ;) Praca śniła mi się nie raz i to nie były horrory. Nastrajam się pozytywnie. Uśmiecham się do siebie pod nosem. Dasz radę Kaśka. No przecież!!!
Witaj więc przygodo! Zaczynam kolejny nowy etap swojego życia. Mama w pracy.
