.

.

środa, 4 lutego 2015

Idzie rak nieborak...


Wielki Piątek. 13 - letnia Lulu idzie na Drogę Krzyżową. Jest zimno, wieje silny wiatr. Ciemne chmury wiszą nad głowami. 
Lulu jest smutna, bardzo smutna. Wyszła z domu, bo w domu czuje się źle. Wyszła, żeby poprosić o najważniejszą rzecz na świecie, o zdrowie dla swojego Taty...
Jeszcze nie wie, że tej nocy wydarzy się historia, która zaważy na jej przyszłym życiu. Tej właśnie nocy coś się zaczyna i coś się kończy.
Kończy się spokój rodziny, kończy się również dzieciństwo Lulu. W jednej chwili wkroczy w dorosłość, bo zaczyna się coś, co nie miało prawa się wydarzyć. Choroba Taty.
Co musiała czuć, gdy czekając na pogotowie, widziała jak jej opoka, jej mentor, jej ukochany ojciec się dusi...Tej chwili nigdy już nie uda się jej wymazać z pamięci.
Tak jak i miesięcy tej cholernej choroby. Bo gdy ktoś Ci bliski choruje, tak naprawdę chorujesz również Ty.
Patrzysz na tę ulatującą powoli duszę i zaciskasz dłonie aż do bólu. 

Lulu była bardzo dzielna. Musiała być. Dla Mamy. Gdy chorujący ojciec miesiącami leżał w szpitalu były tylko we dwie. Mogły liczyć tylko na siebie. 
Tata dziewczynki wrócił wychudzony, blady, po zabiegu tracheotomii, ale uśmiechnięty. Za nic w świecie nie chciał pokazać córce swojego bólu. I tak udawali całą trójką, że w sumie nic się nie stało, że musi być już dobrze. Tylko czasem słyszała słowa ojca, który szeptał: idzie rak nieborak........

Po wyniki z histopatologii pojechała Mama. Lulu cały dzień włóczyła się po koleżankach. Tak bardzo nie chciała wracać do domu. Tak bardzo bała się usłyszeć...
Do końca wierzyła, że jej Tato przeżyje. Przecież lekarze wiedzą co robią, przecież modliła się żarliwie, nie odbiera się rodziców dziecku tak wcześnie. 
Wierzyła do końca, jednak jeden fakt spędzał jej sen z powiek. Dlaczego nauczycielka powiedziała, że musi mieć zastępstwo na akademii. Lulu była główną solistką szkoły. Zapytała dlaczego? Już nie jest taka dobra? Nie podoba się jej występ? 
- A jak będziesz miała pogrzeb w rodzinie to nie dasz rady zaśpiewać...
Zamarła słysząc te słowa. Bo ona na żaden pogrzeb się nie wybierała.

Czasem zamykała się w pokoju, i marzyła...Pójdzie do dobrego liceum, skończy studia z wyróżnieniem, znajdzie świetną pracę, urodzi dziecko. No i oczywiście ślub, a do ołtarza taką piękną poprowadzi ją ukochany ojciec. Nikt inny. I będzie uśmiechał się przez łzy, że oddaje komuś swoją córę. A wnuczce będzie strugał takie piękne drewniane zabawki, nucąc przy tym cichutko.

Lulu zawiodła się na wszystkich. Lekarze, Bóg, marzenia. Nikt nie wysłuchał jej próśb, jej błagania o ratowanie życia. 
Jej Tato nie dożył jej ślubu, nie doczekał narodzin wnuczki.
Będąc świeżo upieczoną licealistką była pogrążona w żałobie. Chciała tylko jednego, żeby czas się cofnął. By mogła zaprowadzić Ojca na badania kiedy jeszcze nie było za późno...

Teraz po latach Lulu została mamą. Bawi się ze swoją córką. Opowiada Maleńkiej o Dziadku, którego nie dane Jej będzie poznać. I tylko czasem łamie się jej głos wypowiadając słowa zabawy: 
idzie rak nieborak...

Niech ta bardzo osobista historia skłoni nas -  rodziców, do badań. 
Śmierć ukochanej Matki czy Ojca zostawia piętno na całe życie. Nikt nas nie zastąpi. Nigdy.



2 komentarze:

  1. No i co mam powiedzieć, łzy kapia, głos się łamie... Jesteś Wielka...

    OdpowiedzUsuń