Gdziekolwiek jesteś...

Gdy byłam małą dziewczynką, a było to bardzo dawno temu, mieszkałam w malutkim domku, w maleńkiej wiosce. Dookoła było masę kwiatów i zieleni. I był mój ukochany Tato.

Z maminych opowieści wiem, że z moich narodzin cieszył się jak wariat. Wyczekana córka.

Zrobił dla mnie piękną kołyskę, później łóżeczko. Był świetnym stolarzem i dzięki temu miałam masę drewnianych ślicznych zabawek. Gdy bawiłam się nimi w maleńkiej kuchni mogło nic więcej nie istnieć. Miałam taki swój własny świat.

W zimowe wieczory Tato swym dłutem wyczarowywał cuda. Mogłam patrzeć godzinami jak tworzy się coś nowego. To były najpiękniejsze chwile mojego dzieciństwa, których nigdy nie zapomnę.

Pamiętam zapach tego drewna. Było nasączone wielką pasją i sercem.

I jeszcze psa pamiętam, którego przyniósł mi Tata mój pod kurtką. Ile to było radości. Kropka się zwała i pozostała z nami na długie lata.

A w długie zimowe wieczory robiliśmy sobie wspólnie herbatę z sokiem malinowym i graliśmy godzinami w oczko, nie na pieniądze rzecz jasna. Na zapałki :)

Pamiętam jak pokazywał mi mój przyszły pokój...którego nie było za nic jeszcze widać. Z jakim zacięciem budował dla nas dom...żebym zawsze miała dokąd wrócić.

I walkę tę największą też pamiętam. Z chorobą. Moim największym marzeniem było zdrowie. Zdrowie dla Niego, dla mojego Taty. Żeby do ołtarza mnie kiedyś mógł zaprowadzić. Żeby wnuki mógł zobaczyć. Żeby dumny był ze mnie po latach.

Jak co roku złożę Mu życzenia. Ale takie życzenia bardziej dla mnie.

By opiekował się mną gdziekolwiek jest. By pomógł mi dokonywać życiowych wyborów. By czuwał nad wnuczką swoją wyczekaną. Bo pomimo, że fizycznie nie ma Go z nami czuję, że jest tuż obok.

I za chwilę weźmie do ust harmonijkę by zagrać Maleńkiej kołysankę...